Praca.

Nie spie. Kontynuując raz zaczętą, a nie dokończoną część mojej historii, znalazlam prace. Zapisalam sie tez na studia podyplomowe, bo czulam, ze wciaz wiem za malo. Pomijam fakt, ze nic nie znacze na rynku pracy, poniewaz to za bardzo oczywiste. Jutro wstaje wczesnie do pracy. Nie wiem, jak wytrzymam. Ostatnio sypiam po trzy godziny. Klade sie spac o 4 nad ranem, a wstaje o 7. Nie czuje wielkiego zmeczenia fizycznego. Wlasciwie powiedzialabym, ze czuje sie fizycznie nie najgorzej. Podobno w niektorych zaburzeniach zaleca sie pacjentom, aby nie spali. Mieszaja mi sie pojecia, terminy. Sadze, ze to odnosi sie do depresji, ale pewna nie jestem. Na swoim przykladzie odczuwam, ze im miej spie, tym lepiej sie czuje. Jednak rewolucji nie ma.

Napadu nie robilam, juz od 4 tygodni. To moj rekord od lat kilku. Sadze, ze wiecej, niz 5. Wczesniej nie potrafilam wytrzymac nawet tygodnia bez poteznego zarcia, a tu prosze. Stalo sie. Dostalam kopa od zycia. Bylam zbyt smutna, aby jesc. Jednoczesnie pierwszy raz poczulam, ze nie musze byc dla nikogo za dobra. Brzmi, jak banal, ale zawsze bylam gotowa do poswiecen. Sadzilam, ze to co jest dobre dla mnie bedzie rowniez dobre dla innych. Jednak wreszcie poczulam, ze ludzie sa rozni i wymagaja roznego traktowania. To byla wielka ulga. Wiedza nic nie znaczyla. Nie docierala do mnie. A nie jestem typem czlowieka pragmatycznego, przez ktorego mocno rozum przemawia. To co pozostaje we mnie na dluzej nie omija serca.

Pracuje z dziecmi niepelnosprawnymi. To znaczy z doroslymi. Jednak ze wzgledu na poziom intelektualny na jakim oni funkcjonują, wszyscy nazywamy je dziecmi. Wszyscy znaczy ja i inni pracownicy. Lubie ich bardzo. Sa kochani. Kiedys jeden chlopiec, ktory ma Zespół Downa zapytal: Pani Gosiu, czemu jest Pani taka smutna? Odpowiedzialam: Nie, wydaje Ci sie, nie jestem smutna Wojtusiu... Bylam w szoku, ze to dostrzegl. Na koniec dodal: Pomodle sie za Panią.... To bylo bardzo mile.

Natomiast samych pracownikow, zwlaszcza niektorych, mam dosc. Podobnie mieszkania z mama. Poniewaz funkcjonuje w tym domu w roli ojca postanowilam, ze musze sie wyprowadzic. Jak tylko znajde lepsza prace chyba cos wynajme. Nie wiem tylko, czy bede miec sile, aby wstac z krzesla i to zrobic. Na razie mysle o tym powaznie, a w moim wypadku to chyba dobrze rokuje.

Jest ciezko, bo nie mam objawow, a w ich miejsce pojawil sie ogromny smutek. Tylko, ze teraz chce sie z nim zmierzyc. Potrafie stanac nie obok niego, ale na wprost twarza w twarz i powiedziec: Czuje to tak, jest okropnie, ale akceptuje to.

Ten smutek jest tak szczery, jak czysta łza. Dawno nie czulam nic tak autentycznego.